Geloof jij in het bovennatuurlijke? Dat er meer is tussen hemel en aarde? Als je deze kinderen moet geloven dan is er zeker wel wat aan de hand. Deze ouders vertellen openhartig over de creapy uitlatingen van hun kroost. En als je denkt dat deze kinderen een rijke fantasie hebben of een grapje maken. Nee! Ze zijn bloedserieus.

Toen mijn zoon 3 jaar oud was, begon hij uit het niets een Pools rijmpje te zingen dat de grootmoeder van mijn man altijd zong voor alle baby’s in de familie. Zij stierf voordat mijn zoon werd geboren.

Ik wandelde met mijn 2 jaar oude dochter lang de begraafplaats bij ons huis.
Zegt ze; “Mama, wie is die man in de rode jas?”
Ze wees naar het stenen huis. Er was niemand op de begraafplaats.
“Hij zwaait naar me! Mama hij komt hierheen om met ons te praten.”

Toen mijn dochter 5  jaar was, zei ze tegen mij; “Mama, jij bent de beste van de hele wereld.”
Ik zei ‘Ik ben jouw enige mama!’ Ze keek me aan en zei;
“Nee hoor, jij bent mijn derde mama, maar jij bent de leukste.”

Zonder dat zij er al iets van wist, zei mijn dochter tegen mij; ‘Mama, jij hebt een broertje in je buik maar hij is erg ziek. Drie dagen later kreeg ik een miskraam.

Toen mijn dochter 3 jaar oud was, vond ik haar onder de tafel met een oud boek. Deze was vroeger van mijn man geweest. Ze sloeg de bladzijden om en was een soort aan het lezen.
Ik vroeg haar wat zij aan het doen was.
Ze zei; “Ik ben het boek aan het lezen met oma.” De moeder van mijn man was twee jaar geleden overleden. Het was haar boek.

Mijn 3 jaar oude dochter zat bij haar net geboren broertje. Ze keek hem voor een tijd aan en zei tegen mij; “Mama, het is een monster. We moeten hem verbranden.”

Mijn moeder paste op mijn dochter terwijl ik in het zieken huis lag en zei;
“Oh nee, oma. Mama komt vandaag niet meer. Zij heeft een ongeluk gehad. Ze kan mij niet komen halen.” Ik had inderdaad een ongeluk gehad. Het was bijna kantje boord. Niemand van mijn familie was toen als op de hoogte.

Mijn vader was de dag na zijn verjaardag overleden. Op zijn verjaardag  jaren later, waren we stil en verdrietig. Mijn nichtje van 4 jaar liep naar mij toe en zei; “Opa is hier en zegt dat we niet verdrietig hoeven te zijn. Het gaat goed met hem.” Mijn moeder vroeg haar hoe opa eruit zag. Ze zei; “Net als tante Clara.” Zij lijken als twee druppels water op elkaar.

Toen mijn dochter 4 jaar was, liepen wij langs een meertje. Zij stopte, wees naar de overkant en zei; “Hier ben ik overleden.”

Een kind waar ik vroeger op paste, vroeg mij eens om in de kelder te spelen. Toen we eenmaal beneden speelden zet hij; “Wanneer zij je in een doos stoppen en de deksel dichtdoen, kan niemand je meer horen. Niemand kan je nu trouwens boven meer horen”. Daarna beet het kind mij.

Bron: BoredPanda

Photo by Aimee Vogelsang on Unsplash